(BEZ)SENS SPORTOWANIA

CZYLI ROZKMINA NAD SENSEM UPODLENIA SIĘ W SPORCIE

Zacznę od tego, że jestem zmęczony. I obolały. Cieszę się, że nie kontuzjowany. Minęło ponad 48 godzin od morderczej walki w Gdynii. DOMS jest teraz największy. Próba jakiegokolwiek ruchu, po chwili bezczynności objawia się bólem. Największym w łydkach. Bicki bolą nonstop. Jak nigdy wcześniej po żadnym wysiłku. Lekko przypuchnięte💪, co akurat lekko mi się podoba😁. W cały weekend nie nazbierałem więcej niż 25km – bywało dużo więcej – a ciało jak rozjechane przez ciężarówkę. Jest to spowodowane intensywnością pokonania tych „zaledwie” kilkunastu kilometrów. A była ona wysoka. Na tyle wysoka, że kwas mlekowy nie mógł już być utylizowany przez bufory. Mięśnie się rozpadły. Uległy mikro(makro)urazom, przez co cierpię teraz. Ale nie czarujmy się. To cierpienie lubię. Lubię czuć, że moje ciało zrobiło dobrą robotę. A zrobiło. Dlatego pierwsze uczucie po przekroczeniu mety to było szczęście. Z powodu zrealizowanego zadania. A zadaniem było wykorzystać w pełni co wytrenowane. Przyznam, że z formą trafiłem. Mój plan rehpit.pl sprawdził się doskonale. Czułem się mocny. Zadaniowo spełniony kompletnie. Ale czy wynikowo też? Różnie by interpretować? I o tym chwilę rozkminy.

Otóż widzę, że dramat w naszych glowach i uczucie zawiedzenia, rozczarowania powodujemy sami. Narzucamy sobie i innym presję wyniku (chce być w Top5, 10, czy przed tym czy tamtym na liście wyników). I stąd te łzy. Krzyki i doping „dasz radę!”, „prowadzisz”, „masz to!” nakręcają… ale czy pomagają? Nie wiem. Przy nieudanej próbie z pewnością dobijają uczuciem, że zawiodłem oprócz siebie jeszcze kogoś.

Ok. Chwila przerwy w pisaniu. Trzeba rozchodzić nóżki. A fakt że jestem już dobę w podróży – 11 godzin w jednym samolocie, na wysokości 10 000 metrów, środek nocy nie ułatwia z pewnością regeneracji.

Lecimy dalej… z tematem… i do Brazylii😃. Może bardziej z tematem podnoszenia poziomu trudności na zawodach sportowych. Szczególnie w biegach OCR. Zauważalne jest ciągłe rozwijanie i dokładanie jak chodzi o przeszkody. Staram się to zrozumieć i do tego przygotować…ale kiedy to się zatrzyma? Gdzie ta granica? W mojej opinii nie potrzeba aż tak trudnych przeszkód. Potrzeba innych, urozmaiceń, ale niekoniecznie trudniejszych i prawie niemożliwych do pokonania. Organizatorzy biegów zainspirowani ME w Danii, gdzie przeszkody osiągnęły zenitu, wciąż chcą czymś zaskoczyć. Efekt taki, że wypatrza to trochę zawody, kończą nieliczni, opaski są odcinane nawet u bardzo sprawnych typów. A to nie są już typki z łapanki. Wytrenowane, zaprogramowane pod konkretny wysiłek istoty. A takim niełatwo przełknąć fakt niemożliwości przejścia jakiejś przeszkody. Przez to moją kolejną obawą jest chęć sięgania przez zawodników do środków niedozwolonych. I nie mam tutaj na myśli kleików na łapkach czy rękawiczkach, tylko ingerencje w naturalny proces wzmacniania się czy regeneracji za pomocą „zmodyfikowanych strzałów chemicznych😁” zakazanych przez WADA.

Chcę powiedzieć, iż niesmaczne jest patrzeć jak supermani płaczą i szlochają motając się przy rurkach. Bez wątpienia dodaje to trudności, ale czy piękności w tym sporcie? Wiem opinię kilku amatorów bocznych liń (mama, tata, Bunia) ale ciekaw jestem jaka jest Wasza.

Trochę w sportach siedzę, troche ich obserwuję, trochę ich sam uprawiam…i stwierdzam, że OCR kształtuje charaktery, hartuje organizmy jak mało który. Podoba mi się to, ponieważ widzę w takich osobach dodatkowe miłe wartości przydatne w codziennym życiu i przekazywane w genach młodszym potomkom.

Reasumując, ostatni start zmęczył mnie totalnie. Wysiłkowo osiągnąłem zenitu, a jednocześnie dobiłem do dna. Potwierdzają to liczne bubu (czytaj opryszczki), które pojawiły się na mojej buźce. Z jednej strony zaspokojony, a z drugiej upodlony. Obecnie wstręt do jakiejkolwiek mocniejszej aktywności. Mam nadzieję, że szybko minie bo Mistrzostwa Świata w Londynie czekają. A jeśli mi się znów sportować nie zachce, to strach pomyśleć jaki inny holizm móglby mnie wciągnąć😉